လူးလြန္႔ေနတဲ့
သစ္ရြက္ေတြၾကားက တိမ္ေတြရဲ႕ ့ ျငီးတြားမႈ ေတးသြားဟာ
စိတ္ရွည္ခ်င္စရာမေကာင္းဘူး ။ အိမ္ရဲ႕ အေဝးကုိ ထြက္ေျပးတဲ့ ဘဲငန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္လုိ။
သံသရာ အဆုံးထိ မီးခုိးေရာင္ ႀကဳိတင္ၾကံစည္မႈမ်ားဟာ ဝင္းပ။ လက္သည္းရွည္ၾကားထဲမွာ ေသြးသံရဲရဲ
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔။ အေလးျပဳခံ စင္ျမင့္ထက္မွာ ဆံခ်ည္မွ်င္ေတြ ပ်ဲဝဲေနၾကတယ္။
ကုန္တုိက္ေတြဟာ
ျမဳိ႕ျပ ခ်ိန္ကုိက္ဗုံးေတြ၊ တန္းစီေပါက္ကြဲသြား တုိင္း အိတ္ေဆာင္နာရီေတြ က်ဆုံးေပးရတယ္။
အနာဂတ္ဆီကုိ ခ်ီတက္သြားေနတယ္ဆုိတဲ့ ဘတ္စ္ကားက က်ဳးေက်ာ္တဲေတြေရွ႔နားက ျဖတ္သြားတာ ။
အနတၱလုိ႔ တစ္ခါရြတ္ၿပီးတုိင္း မိတ္ကပ္တစ္ခ်က္ျပန္ဖုိ႔လုိက္။ ေလထီးခုန္ တပ္သားေတြ ဆင္းလာေတာ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ မဖြင့္ၾကေသးဘူး
“ အုိးမုိင္ေဂါ့ဒ္” ။ လြတ္တဲ့ငါးၾကီးရင္
ၾကယ္ေတြကုိပဲ ထုိင္ မွ်ား ေနေပါ့။
ကတၱရာလမ္းတုိင္းဟာ
ငရဲခန္းဆီေရာက္တယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြ ခုန္ေပါက္လုိက္တုိင္း ေက်ာကုန္း ေတြ နိမ့္ဆင္းသြားတယ္။
ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ဆုိလုိ႔ ျပည္တြင္းစစ္ပဲ ရွိေတာ့တာ။ ေဟာ .. အခုခ်က္ျခင္းပဲ ေရာမျမဳိ႕ ကုိ သိမ္းပုိက္ .. ေဟာ
အခု ခ်က္ျခင္းပဲ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ အလုိမရွိ။ အလံတုိင္းကေတာ့ ခ်ည္သားနဲ႔ လုပ္ထားတာပဲ၊
အရုိးေခါင္းတပ္လုိက္မွသာ အေရာင္ေျပာင္းသြားတာ။ ျငီးေငြ႕လုိက္တာေျပာၿပီး ဖန္ခြက္ေတြ
ရုိက္ခြဲ ေနသူဟာ အခ်စ္။ ေနာက္လဲမယ့္ ကားနာမည္ ေမးၾကည့္္ေတာ့လဲ အခ်စ္ လုိ႔ ေျပာတာပဲ။
ေမာင္ဖုန္ျမင့္
၈ ရက္၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၇။
