နံရံေတြၾကားမွာ စုိက္ထားတဲ့ အလွကပ္ပန္းပင္လုိ
စီးက်ေနတဲ့ရမၼက္ဟာ ၂၃ ႏွစ္ပုိင္းတစ္ပုိင္းေစာင္းလွ်က္
စီးကရက္ေငြ႔မ်ားၾကားအကုသုိလ္တရားဟာ အေငြ႔ပ်ံ ေစတသိတ္၏ သြားရာအတုိင္း
လက္ညွဳိးထုိးမလြဲ စၾကာတံဆိပ္အလံေတာ္နားခုိစား
ပူေႏြးေနတဲ့ ခႏၵာကုိယ္
အက်ဳိၾကားထိ စီးဆင္းေနေသာအသံမ်ား ။
အိပ္ယာထက္က ေစာင့္ဆုိင္းေနတဲ့ မရဏဟာ အဆုံးစြန္ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ။
ေခတ္မီတဲ့အမွတ္တံဆိပ္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ မႈိတစ္မ်ဳိးရဲ႕
စုိစြတ္မႈအန႔ံဟာ က်င္ငယ္လုိ ဆုိးရြား ။
ေရရွိရာ အရပ္ကုိ မ်က္ႏွာမႈေနတဲ့
မိန္းမပ်ဳိရဲ႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္းလမ္းစဟာ
ဖဲၾကဳိးဝါလုိ လြင့္လူးေနတယ္။
ဖြင့္ထားတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ ပုလင္းအဝမွာ
တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ပုရြက္ေကာင္ရဲ႕ အရာသာဟာ ခ်ဳိျမိန္မွာလား။
လားရာအတုိင္း တြန္းထုိးသြားလာေနတဲ့ ျမည္းတစ္ေကာင္ဟာ
ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲမွာရွိတယ္။ ညေတြဟာ အေလးခ်ိန္မျပည့္ ေပါက္ျပဲလုိ႔ ။
ကုန္းေျမခြဲျခားထားလည္း နယ္ျခားမ်ဥ္းေပၚမွာ ေရးဆြဲထားတဲ့
ေဆးေတြဟာ ေရေဆးေတြပါလုိ႔ ဘယ္သူေျပာခဲ့လဲ။
အျခားေသာ ဒႆနမ်ားမွ ထုံကူးထားတဲ့ ဓတ္တုိင္ဟာ
ေလထုထဲက အပူေငြ႔ေတြကုိ
စုပ္ယူကာ ျပန္အန္ခ်တယ္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းမွာ
ရပ္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ေတြ ေအာ္သံလုိ
ေငြေရာင္ ေရာင္ျပန္ျပားေတြ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ လူးလွိမ့္ေနတဲ့
ငါးေတြမွာ နာမည္ေတြ ရွိတယ္ဆုိလည္း ရွိတယ္ေပါ့။
မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္တုိင္းဟာ ဗီလိန္မဟုတ္သလုိ
စြပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ေသြးေတြဟာ အဝါေရာင္ စြန္းေပေနတယ္။
ဟုတ္တယ္ ညထဲက ညွပ္ေနတဲ့ အသားစ ဟာ
ထုထည္လုိ ငါမက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ .. ဟုတ္တယ္ ။ ဟုတ္ရင္ ဟုတ္လိမ့္မယ္ ။
ေမာင္ဖုန္းျမင့္
၉၊ ၂ ၊ ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment