Monday, January 18, 2010

သင္းကြဲ

အေပ်ာ္ မရွာခ်င္ေတာ့ဘူး
တကုိယ္ေတာ္ ၿငိမ္ဆိတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေတာရေက်ာင္းေလး  အရိပ္နား
တိတ္တိတ္ေလး တုိးဝင္
ဝိဉာဥ္ ကုိ ေျခဖ်ားေထာက္ ၊ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့
ေျမႀကီးလုိ က်င့္ခ်င္သူ
အေလအလြင့္ ေကာင္းကင္ဟာ
တံေတြးခြက္မ်ား အလည္ေခါင္မွ
ရွင္ျပန္ ထေျမာက္လာခဲ့တယ္  . . .။


MPM

4 comments:

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အေပ်ာ္မရွာခ်င္တဲ့ဆရာ..
ရြာမွာဘာေတြလုပ္ေနလဲ

mgphonemyint said...

ရြာမွာ ေကာက္စုိက္ေနတယ္...း))

ဂ်ဴနို said...

ဒီကဗ်ာကလည္း ေရွာ့ရွိတယ္ ကိုဖုန္းျမင့္ ။

မအယ္

YoungGun said...

စိပ္ပုတီးနဲ႔ ရိပ္ႀကီး ခုိေတာ့မယ္ေပါ့ေလ ..ေပါ့ေလ..ဝိဥာဥ္ကို ေျခဖ်ားေထာက္တယ္.. ဆုိတာကေတာ့ လန္းတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဝိဥာဥ္က ဖေနာင့္သံစူးတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။