ၿမဳိ႕ႀကီးႏွယ္
ဝိရိယနည္းလုိက္ပုံမ်ား
ကုိယ့္အမွတ္ရေန႕ေလး ပါေတာ္မူသြားတာေတာင္
အိပ္ယာက လုံးလုံးမႏုိးဘူး . . .။
ကုိယ့္ဘဝကုိ
အေမွာင္ေခတ္ထဲက
ရဲတုိက္ႀကီးလုိ အေမွာင္ျပန္ခ်
ဝင္ရုိးစြန္းတန္းက ေဆာင္းခုိဝက္ဝံႀကီးဘဝနဲ႔
ျမင့္ျမင့္မားမား အထီးက်န္ေမ်ာလြင့္ေနရ . . .
ဘယ္မွာလဲ . . . ေနရဲ႕ေတာက္ပပုံေတြ
ဘယ္မွာလဲ . . . ပင္လယ္လုိ ခမ္းနားတယ္ဆုိတဲ့ အရာေတြ
ဘယ္မွာလဲ . . . လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသက္ရႈသံေတြ
ဘယ္မွာလဲ . . . တခါတုန္းက ညေနေတြ
ဘယ္မွာလဲ . . . ငါ့ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ေတြ . . .
ကုိယ့္ရင္ကုိ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လွ်ဳိသြားတဲ့
သူလွ်ဳိမေလးေရ...
တကယ္ေတာ့ ငါ့ကဗ်ာဆုိတာ
ငါ့ေနာက္ေက်ာက က်ာပြတ္ရာေတြပါပဲကြာ ။ ။
ဖုန္းျမင့္
7 comments:
ေနာက္ေက်ာမွာ အထင္းသား
ႏွလံုးသားထဲမွာ သိုသိုသိပ္သိပ္
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ...
က်ာ ...ပြတ္ ... ရာ ...မ်ား .......။
ရိုက္သြားတဲ့သူကလည္း ရက္စက္ပါ့...
ဘာအမွတ္တရေန႕ပါလိမ့္
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဘာမွမသိတဲ့ဘ၀တဘ၀
ကိုသြားျပီးေရေနွာက္မိတဲ့ ေန႕မ်ားလား
ေဆာရီး.. အေပၚက မွားျပီးေရးမိတာပါ
ခြင့္လႊတ္ပါ ျပန္ျပီး မဖ်က္တတ္လို႕ မဖ်က္ခဲ့ရ
“ကုိယ့္ရင္ကုိ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လွ်ဳိသြားတဲ့
သူလွ်ဳိမေလးေရ...”
မိုက္တယ္ဗ်ာ ဒီအသံုးေလး...
ကဗ်ာဆိုတာ ေက်ာက ၾကာပြတ္ရာေတြ...ၾကိဳက္တယ္
က်ာပြတ္ရာ ဘယ္ႏွခ်က္ရိွေနျပီလဲ....။
ဒါေပမယ့္လည္း ကဗ်ာ ကဗ်ာ လို႔ ေတာင့္တေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား ကိုဖုန္းေရ...။
က်ာပြတ္ရာတဲ့လားဗ်ာ။ အၿပံဳးနဲ႔ ဆီးယူေပြ႔ဖက္ရတဲ့ က်ာပြတ္ရာေတြလို႔ပဲ ျမင္မိေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ကိုေတာ့ျဖင့္ ရင္နင့္ေအာင္ ရြတ္ဆိုမိတယ္။
Post a Comment